akurat Ricci moim zdaniem dobrze zagrała, ale jej postać imo nie miała podstaw do tak silnego załamania. Ogólnie ta cała Lizzie wkurzała mnie, cały czas nie wiedziała, czego chce.

I oto przykład niezrozumienia. Brak podstaw do tak silnego załamania? Ona nie miała załamania, tylko borderline i ta choroba była bardzo dobrze przedstawiona (a akurat znam temat dobrze i to nie z filmów). Nie wiem tylko, dlaczego ciągle błędnie określano chorobę. To moje jedyne zastrzeżenie do filmu.

Wiem doskonale czym jest borderline i ten również ośmielę się napisać, że film był mdły. Życie niejednej z osób cierpiących na to zaburzenie osobowości jest o wiele ciekawsze i byłoby podstawą do o wiele bardziej interesującego scenariusza z czego zapewne zdajesz sobie sprawę. Paleta uczuć jakie się odczuwa została tutaj bardzo spłycona, problem również... A co do Ricci... Dziewczyna po prostu nie miała możliwości w czymś takim rozwinąć skrzydeł.

Zapewne dałoby się stworzyć film głębszy i ciekawszy, ale to nie znaczy, że ten nie był interesujący. Nie znam żadnego innego o borderline i podoba mi się, że ktoś o tym opowiedział i pokazał, jak to wygląda. Gdyby temat zgłębiać dokładnie i serial mógłby być nie wystarczający, by wszystko zawszeć, a dla przeciętnego widza pewnie jeszcze trudniej byłoby pojąć "o co jej chodzi", skoro nawet tutaj wiele osób nie zrozumiało choroby, choć moim zdaniem była ona nieźle pokazana. Oczywiście zostały zastosowane uproszczenia. Szczególnie jeśli chodzi o łatwość "rozwiązania" problemu. Gry Ricci teraz już nie ocenię, musiałabym znowu obejrzeć film, bo trochę czasu już minęło, odkąd go widziałam.

W moim odczuciu interesujący nie był. W ponad godz. przedstawiono wiele zachowań zgadzających się z kryteriami diagnostycznymi... ale ilość nie przekłada się na jakość. Sądzę, że właśnie w tym momencie przeciętny widz widząc taką mnogą "niestandardowych" zachowań biorących się "z powietrza" (hmm... na przeszłości bohaterki i wpływie jakie miało na nią opuszczenie też jakoś specjalnie się nie skupiono) jest kompletnie zdezorientowany. Szczególnie że sama bohaterka mówi że ma depresję - nie mam zielonego pojęcia czy to błąd filmowców czy był to zabieg ukazujący jak mało znane było to zaburzenie, co w sumie wcale się tak bardzo nie zmieniło. Jeśli chodzi o całość - nie wiem czy chcieli zbudować ładny portret osoby cierpiącej na BPD czy stworzyć głębszy dramat - w obu przypadkach wynik jak dla mnie jest nieudolny.
Inne filmy o BPD? Np. Cracks z 2009. Tyle że tam choroba bohaterki jest kwestią drugoplanową.

Może faktycznie masz rację. Nie wiedząc nic o BPD, można nic nie zrozumieć. Swoją drogą to bardo trudny temat, a błędne określenia tylko myli. Depresja kojarzy się po prostu z dużym dołem i człowiek szuka bezpośrednich przyczyn, a przecież nastrojów przy borderline nie da się tak prosto wyjaśnić. Jest to złożony problem, jak sądzę o podłoży zarówno psychologicznym, jak i fizycznym i bardzo delikatnej naturze. Szczególne trudności w diagnostyce powoduje chwilowe podobieństwo do innych stanów, między innymi depresji i zdrowia oraz możliwość występowania równolegle innych zaburzeń. Jednak sądzę, że portret został stworzony nieźle, w prosty sposób pokazane zostały mechanizmy, dramat też był w porządku, nawet, jeśli nie szczególnie głęboki, co w sumie nie jest wadą.

Po co oceniasz film na 7 (dobry), skoro uważasz, że był ,,mdły i nieinteresujący"?

również brakowało mi "emocji" i jakiejś "dosadności" w tym filmie. Takie zabawy z narkotykami i zachwiania nastroju przeżywa co 3 nastolatek, Obraz choroby spłycony - jakimkolwiek zaburzeniem z klasyfikacji DSM by nie była! BRAK WYRAZU, mimo obsady E. Burstyn i panienki Ricci ...

Już dość dawno oglądałam ten film, ale wydawało mi się, że Lizzie miała chorobę afektywną dwubiegunową a nie borderline (borderline miała Suzanna w Przerwanej lekcji muzyki, chociaż tam z kolei bardziej widać depresję niż borderline).
Co do zarzutu, że "nie miała podstaw do załamania" to jest oczywista bzdura. W takim ujęciu większość ludzi chorych psychicznie nie ma podstaw, a jednak się załamują. Choroba nie wybiera.
Co prawda mnie ten film też trochę rozczarował. Zwłaszcza, że przed obejrzeniem czytałam dużo pozytywnych recencji i szykowałam się na niewiadomo jakie arcydzieło. Ale mimo wszystko dobrze, że powstał. O chorobach psychicznych trzeba mówić głośno.

ja troszkę nie na temat, ale widzę, że "siedzicie" w temacie. Zna ktoś jakieś dobre filmy psychologiczne ukazujące wpływ przeszłości na zaburzenia osobowości ?

Jest kilka dobrych scen, ale tak jak już zostało to tutaj zauważone - może starano się pokazać za dużo i wszystko wydaje się być uproszczone. Mimo tego, że Ricci bardzo cenię, nie do końca podoba mi się w tej roli. Całość jest interesująca w jakiś sposób, ale brakuje autentyzmu.
Świetnie zagrana została matka głównej bohaterki. Inne osoby, które się przewijają w tle wydają się być papierowe, to bardzo dobrzy aktorzy, ale w tym filmie tego nie widać, no ale też ich role nie były specjalnie rozbudowane.

Jeśli chodzi o dobre filmy psychologiczne to ja polecam Ci:
Shame (Wstyd) - http://www.filmweb.pl/film/Wstyd-2011-601499
Julia - http://www.filmweb.pl/film/Julia-2008-414517,\
Pianistka - http://www.filmweb.pl/film/Pianistka-2001-31740
Monster - http://www.filmweb.pl/Monster

Dziękuję pięknie

Właśnie dziś obejrzałam film, który mimo tego, że polski :] jest świetnym dramatem psychologicznym. Nazywa się Hel i można go obejrzeć na vod.pl, Polecam

Zależy. Jeśli rozpatrywać ten film w kategorii borderline to przedstawia go dość dobrze. Zaniedbanie lub przemoc ze strony rodziców w dzieciństwie, które skutkują schematem w głowie "nie zasługuję na miłość". Poczucie braku tożsamości, huśtawki emocjonalne, paranoja, pustka emocjonalna, poczucie, że ukochany ma "uratować", wszystko zawsze na ostrzu noża, nadużywanie substancji. Z kolei bohaterka wcale nie podważa swoich myśli, przez co brakuje jej empatii i poddaje się paranoi. Zapewniam, że nie każda osoba z BDP uważa zawsze, że jest nieomylna. Terapia schematów stosowana w leczeniu BDP polega właśnie na zrozumieniu jego działania (są cztery schematy w głowie osoby z BDP, które impulsywnie reagują) i nieustannym podważaniu tych myśli.